Over mij

Ik ben Nils, vader van een prachtige zoon en gelukkig getrouwd. Ik hou van koffie en ben ook wel een beetje een koffiesnob, hou van DIY in en om huis en af een toe een game (digitaal of bord). Ik hou van koken en gevarieerd eten. Zeker de vergeten groenten, wilde planten en wat minder bekende dingen proberen als insecten… (blijft wennen zeg). Uiterst belangrijk voor me is dat als ik dierlijke producten eet het dier een goed leven heeft gehad. Ik kies dan ook voor lokale biologische boerderijen. Mijn ultieme guilty pleasures zijn Italiaanse homemade klassiekers zoals lasagne, pizza uit een hout gestookte oven of pasta carbonara (met ei i.p.v. room).

Mijn doel is om zoveel mogelijk mensen te helpen met chronische klachten. Een chronische klacht is als een fiets die niet vooruit komt; zijn de banden lek, ligt de ketting eraf of zit er geen stuur op? Welk element zorgt er nou voor dat die fiets niet vooruit komt? Dat is wat ik samen met jou wil uitzoeken bij jouw klachten.

Mijn missie:

“Als therapeut vind ik het belangrijk dat er een basis van vertrouwen is om ook de moeilijke dingen op tafel te leggen”

Achter elke ziekte zit een verhaal. Het ene verhaal pijnlijker dan het andere. Als patiënt moet je soms een stukje van jouw verhaal blootgeven en dat is niet altijd even makkelijk. Om bij de juiste aanpak te komen van het probleem is het goed om de film terug te draaien op zoek naar de bron. Als therapeut vind ik het belangrijk dat er een basis van vertrouwen is om ook de moeilijke dingen op tafel te leggen. Daarom vertel ik jou ook mijn verhaal:

In mijn jeugd was ik erg ontspannen; had niet veel last van stress situaties en ging vrij zorgeloos door het leven. Ik genoot van lekker eten waardoor ik wat zwaarder was. Mij maakte dat niet veel uit want genieten stond voorop.

Het ongeluk

In juli 2005  toen ik 17 was, veranderde alles voor mij. Ik kwam terecht in een auto ongeluk en ineens was het leven anders. We reden ’s nachts terug van een feestje waarbij ik achterin zat te slapen toen ik plots wakker werd in een ongeluk. Ik herinner me er weinig van maar wat ik wel weet is dat ik mezelf niet wakker kon houden en ik kwaad was omdat ze mijn nieuwe broek kapot knipten.

Mijn geluk was dat er een politieauto 5 minuten achter ons reed waardoor ze er snel bij waren. In het ziekenhuis bleek mijn kaak op 3 plaatsen gebroken, had ik 5 gebroken ribben en een klaplong.  Na een aantal uren was er een kaakchirurg beschikbaar die me opereerde. Het zou een korte operatie zijn, die uiteindelijk 8 uur duurde. Ze kregen me niet stabiel en ontdekten dat mijn milt gescheurd was. Deze is verwijderd. Na 4 dagen intensive care was ik stabiel en kon ik naar de afdeling.
In de weken die volgden maakte ik een moeilijke tijd door. De morfine werd gestopt, waardoor ik veel pijn had. Mijn aangezichtszenuw was beschadigd waardoor ik een scheef gezicht had, en ik zag niets meer met mijn rechter oog. De oogzenuw was beschadigd waardoor ik blijvend blind ben aan 1 oog. Diezelfde week bleek m’n gebroken kaak mijn binnenoor te hebben verbrijzeld waardoor ik aan 1 oor doof ben. Destijds kon ik het allemaal niet bevatten. Alles wat je voor lief neemt is ineens weg.

“Als je ernstig of chronisch ziek wordt dan heb je de neiging om het vertrouwen in je lichaam kwijt te raken”

Gelukkig was mijn gezicht na een half jaar weer normaal, de zenuw was hersteld. Mijn zelfvertrouwen niet.
Het herstel was zwaar maar ik kon positief blijven met de steun van mijn familie en beste vriend. Ik was niet alleen.

Na 4 weken mocht ik naar huis en kon ik verder herstellen. Al met al heeft het lang geduurd om mijn leven weer op te pakken. Ik wilde graag een opleiding volgen bij de politie maar dat kon niet meer vanwege mijn oog. Ik wist niet wat ik wilde, ik had geen zelfvertrouwen en viel in een donker gat. In 2008 heb ik het licht weer aan gedaan en ben ik naar Noorwegen gegaan. Ik heb daar een half jaar gewoond en gewerkt op een boerderij in de middle of nowhere. Het was intens maar fijn. De afzondering heeft me dichtbij mezelf gebracht en me weer levensenergie gegeven.

Dit avontuur wapende me voor een mooie toekomst.  Zonder milt accepteerde ik dat ik altijd een verminderde weerstand zou hebben en Ik leerde leven met mijn zicht- en gehoorbeperking. Ik rondde mijn HBO studie af en ben vanuit mijn hobby een yoga opleiding gaan volgen. Mijn interesse in gezondheid en gezond leven bleef maar groeien en ik startte met de opleiding tot orthomoleculair therapeut.

10 jaar later

Toen kwam juli 2015, exact 10 jaar na het ongeluk. Ik had me nog nooit zo fit en vitaal gevoeld. Toch kreeg ik de diagnose zaadbalkanker. Het werd ineens weer heel erg donker. Ik moest met spoed geopereerd worden. De chirurg had de uitslag van mijn bloedonderzoek en liet zijn zorgen doorschemeren. Hij vergeleek mij met Lance Armstrong die van top tot teen uitzaaiingen had. Hij was er ook weer bovenop gekomen. Na een succesvolle operatie brak een spannende tijd aan met wekelijkse bloedonderzoeken en regelmatige scans. De waarde in het bloed moest elke week halveren. Dit gebeurde gelukkig totdat de waarde net bleef hangen  boven de veilige waarde. De eerste scan was schoon. Zou mijn leefstijl dan toch impact hebben gehad? Bij zo’n hoge waarde geen uitzaaiingen? Opgelucht kon ik weer verder met mijn leven. Helaas werd er bij de tweede scan wel een uitzaaiing geconstateerd in de lymfeklieren en werd chemotherapie aangeraden. Dan zou ik een overlevingskans hebben van 97%. Met een zoon op komst nam ik geen risico. Ik koos voor overleven en mijn gezin.

De chemotherapie was intens maar ik ben er goed door heen  gekomen. Dagelijks yoga, meditatie, goed eten en veel frisse lucht. Een van de belangrijkste dingen die ik deed was contact houden met mijn lichaam. Als je ernstig of chronisch ziek wordt dan heb je de neiging om het vertrouwen in je lichaam kwijt te raken. Je lichaam is anders, niet meer zichzelf of ziek geworden. En juist in die tijd van ziekte moet je je lichaam omarmen, juist dat heb je nodig.

“Als ik iets heb geleerd van de duistere momenten is dat je dichtbij jezelf moet blijven”

Ik maakte gebruik van abhyanga, een zelf-lichaamsmassage met olie, als liefde voor mijn lichaam. Ik probeerde bewust en mindful bij alles langs te gaan en te bedanken. Dankjewel lief hart dat je nog steeds al het bloed voor me pompt, of dankjewel benen dat jullie me overal naar toe dragen. Het klinkt misschien wel zweverig maar het is iets wat voor mij werkte.  De verpleging in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis wenden eraan dat ik soms in yogahouding op de grond zat als ze binnen kwamen.

Leren leven

Als ik iets heb geleerd van de duistere momenten is dat je dichtbij jezelf moet blijven. Je echte ik. Lichaam en geest samen. Daarom is mindfulness ook zo krachtig. Je hoeft niet perse te mediteren of op je kop te staan. Al is het genieten van een kopje koffie zonder andere afleidingen, tuinieren met je blote handen in de aarde, alleen in het bos lopen zonder muziek, elke avond een stukje schrijven met focus op dankbaarheid enzovoort. Iedereen kan hier zijn eigen vorm aan geven en dat is ook belangrijk. Het moet immers bij jou passen.

Nu eind 2017 ben ik 15 maanden schoon en ga ik ervan uit dat het niet meer terug komt. Ik voel me goed en sterk en heb zin in het leven. Nu terug kijkend ben ik blij met deze ervaringen. Het waren zware tijden, soms heel donker maar het heeft me ontzettend veel  geleerd en ik weet beter dan ooit te voren wie ik ben. Het motiveert mij zoveel mogelijk mensen te helpen met klachten, waarbij het leven even tegenzit en je misschien wel het vertrouwen in je lichaam kwijt bent.  Er wordt vaak onbegrip ervaren bij artsen, ik wil naar je luisteren en horen wat er aan de hand is. Zo kunnen we samen het pad bewandelen naar een betere gezondheid.